As nosas benqueridas donas e compañeiras

O feito de non ocuparse daqueles traballos, ou de non adicarse a aquelas ocupacións ou obrigas que temos pendentes, para realizar outras que nos procuran máis pracer, é dicir; deixar de facer unhas que poida que nos gosten menos por outras que nos gosten máis, ou mesmo esquivar ou aprazar as nosas responsabilidades inmediatas, chámase “procrastinar”.

A nosa muller dinos que a herba do xardín está moi alta e que é mester pasarlle o cortacéspede, ou pídenos que lle penduremos na parede aquel cadro que ven de mercar. Nós se vemos que pode ser unha boa tarde de pesca, adoitamos decirlles;

Mañá sen falta fágoo.

E logo cando nos fala de acompañala este fin de semana a visitar algunha das súas irmás? Ahí facemos traballar a nosa imaxinación e decimos:

Muller, este fin de semana quedei con Luís, Pedro e Ramón para irmos xuntos de pesca.

Máis tarde xa falamos cos nomeados para que veñan de pesca ese día. Como eles son coma nós, será doado convencelos e, se é por unha boa causa…

Pódese dicir que cando facemos o que precede estamos procrastinando. Esa tamén é a razón pola que a maioría das mulleres e compañeiras dos pescadores son unhas artistas coidando o xardín. Como tamén son unhas virtuosas pendurando cadros. Fano dunha maneira maxistral! Locen moito mellor que cando o facemos nós! Vaiche boa! Tamén adoitan estar soas na meirande parte das reunións familiares que poidan coincidir coa tempada de pesca. Nestas, nunca falta a irmá ou cuñada que, fachendeando co home ao seu carón lles pregunta;

E logo Manolo non ven contigo?

Evidentemente a resposta, inda que xa coñecida, volta a ser unha vez máis;

Non, non ven, vai de pesca.

Aquí é cando aparece o encarguiño de sempre.

Muller, diráslle que garde unhas troitiñas que xa sabes que o meu Pepe devece por elas.

Á volta ao noso acolledor fogar, sempre satisfeitos, ou case sempre, atopamos a nosa dona que nos pregunta:

E as troitas?

Levounas Ramón. Seica ao seu cuñado lle gostan moito e, como só pillamos dúas ou tres cadaún, démosllas todos a él.

Pois ao teu cuñado Pepe tamén lle gostan. E miña irmá díxome que lle gardases unhas poucas.

Ao escoitar esas palabras a nós ábresenos o ceo e, bendecindo ao noso santo cuñado, dicimos:

Non te apures ruliña que imos voltar  xuntos de pesca moi axiña e ese día traereinas eu. Ven ao meu carón fermosa. Sabes que pensei moito en ti hoxe?.

Elas, que son moi listas, ben saben que xa estamos preparando o camiño para voltar a procrastinar, máis, como nos queren…!  

Manuel Mouzo Méndez